12 Απριλίου 2011

Σίσυφος, Ελευθερία και Κοσμογονικός Νόμος



Καθώς στον γνωστό ελληνικό μύθο, ο Σίσυφος κινείται ανηφορικά στην πλαγιά του λόφου, σπρώχνοντας τον βράχο προς την κορυφή, πραγματοποιεί βήματα προς την Ελευθερία.

Ανεβαίνοντας σε ένα οποιοδήποτε ύψος, φθάνει σε κάποιο βαθμό ελευθερώσεως.

Αν έφθανε στην κορυφή, θα είχε φθάσει στην απόλυτη Ελευθερία, αυτό όμως δεν συμβαίνει ποτέ-- αντίθετα, ο βράχος κάποτε του ξεφεύγει και κατρακυλά στην κατηφόρα της πλαγιάς.

Το σημείο όπου αρχίζει η κίνηση προς την Ελευθερία είναι απροσδιόριστο, χάνεται μέσα στα ανεξερεύνητα βάθη της αρχής του Όντος. Αρχή Ελευθερίας δεν μπορεί να είναι η "γέννηση" ή η "γένεση" του ατόμου ή του κόσμου. Η "γέννηση" προϋποθέτει "σύλληψη" και "κύηση", παράγοντες που αν και είναι "προγενετικοί", καθορίζουν αυστηρά την πορεία του γεννωμένου. Η σχέση του αιτίου και του αιτιατού δεν έχει αρχή και τέλος. Το χρονικό και χωρικό σημείο πριν από το οποίο δεν υπάρχει κίνηση προς την Ελευθερία δεν είναι αντιληπτό, όπως στα Μαθηματικά δεν είναι αντιληπτή, και είναι συμβατική και αυθαίρετη --και γιαυτό δεν μπορεί να ορισθεί-- η έννοια του "σημείου".

Καθώς και το σημείο , μετά το οποίο υπάρχει η απόλυτη Ελευθερία -ηκορυφή του βουνού- δεν είναι αντιληπτό ο Σίσυφος δεν ανέβηκε ποτέ (είναι σημείο- χίμαιρα), που το κυνηγά αιώνια χωρίς να μπορεί να το πιάσει. Το τέλος της κινήσεως προς την Ελευθερία δεν μπορεί να ορισθεί, όπως δεν ορίζεται στα Μαθηματικά -είναι συμβατική και αυθαίρετη- η έννοια του "απείρου".

Η Ελευθερία δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, Ελευθερία είναι ο ίδιος ο Θεός.

Δεν μπορεί να διατυπωθεί ορισμός της Ελευθερίας και όσοι το κάνουν ξεκινούν από ανθρωποκεντρική- "Σισυφοκεντρική" αφετηρία αφήνοντας έξω τον ορισμό, του τι δεν είναι Ελευθερία (επίσης δεν μπορεί να οριστεί), αφήνοντας έτσι έξω ένα μέρος του Όντος, μέρος που βρίσκεται φυσικά έξω από τον Σίσυφο. Φανταστικά ο Σίσυφος θα μπορούσε να επιλέξει την αρχή και το τέλος της κινήσεως του, θα μπορούσε δηλαδή να γίνει απολύτως μη ελεύθερος ή απολύτως ελεύθερος, αυτό βέβαια αν πορεύονταν σε μία πεδιάδα μόνος του, όχι στην ανηφοριά του λόφου και χωρίς τον βράχο που σπρώχνει. Αυτό θα συνέβαινε αν ήταν άναρχος, αν δεν ήταν δημιούργημα της Ελευθερίας, αλλά δημιουργός του εαυτού του- πράγμα αδύνατον. Έτσι Σίσυφος και βράχος με το κοινό ανέβασμα τους στην πλαγιά καθορίζουν το υψηλότερο σημείο που θα φθάσει η κίνηση προς την Ελευθερία. Μόνος του ο Σίσυφος δεν φθάνει πουθενά.

To τρίπτυχο λόφος - Σίσυφος - βράχος, απόλυτα αξεχώριστο, αντικατοπτρίζει την αναγκαστική συνύπαρξη του ανθρώπου με το περιβάλλον του και το εκτός εαυτού Όν, την Τύχη και την Αναγκαιότητα. Δεν υπάρχει περίπτωση απομονώσεως του ανθρώπου, καταργήσεως του "εξωανθρώπινου". Ο άνθρωπος και το εξωανθρώπινο υποχρεωτικά "αντιμάχονται", "ερίζουν", αλλά και συμπορεύονται ζευγαρωτά, αρμονικά και ανηφορικά, αφού η ουσία της υπάρξεως του Σισύφου τοποθετείται ακριβώς στην ικανότητα του να ωθεί, πολύ ή λίγο τον βράχο στην ανηφόρα και όχι στην εγκατάληψη του λόφου, κάτι που δεν θα είχε και κανένα νόημα γιατί θα του αφαιρούσε την δυνατότητα να κινήθεί προς τα επάνω. Και αυτή η δυνατότητα, σαν πολυπόθητο αίτημα ζωής, είναι αυτή η απελευθέρωση, οιουδήποτε βαθμού, που επιδιώκει κάποιος ως άτομο, ως ανθρωπότητα, ως σύνολο.

Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, η θέωση, είναι μεταφορικά ακριβώς η συνισταμένη της αντιμαχίας, της "Έριδος", δηλαδή για τον Σίσυφο μεταξύ του βάρους του βράχου και της δύναμης που καταβάλει ο ανθρωπος για να τον προωθήσει.

Γέννημα των δύο αυτών αντίθετων δυνάμεων, της Ελευθερίας και της Αναγκαιότητας, η ελευθέρωση είναι η εναρμόνιση μεταξύ τους, η αφομοίωση, η ταύτιση, η ενοποίηση τους <<Πάντα κατ' έριν γίγνεται, το αντίξουν συμφέρον, και εκ των διαφερότων η κάλλιστη αρμονία>> κατά τον Ηράκλειτο, όπως η συνισταμένη της ηλιακής έλξεως και της γήινης έλξεως, είναι ήρεμη, αδιατάρακτη, αρμονική και αιώνια. Αν η Γη απαλλάσσονταν από την ηλιακή έλξη θα "έχανε" τον δρόμο της, θα χάνονταν και θα αυτοκαταστρέφονταν μέσα στο Σύμπαν. 

Έτσι και ο Σίσυφος αν σταματούσε την ώθηση του βράχου στην ανηφοριά του λόφου, θα του ξέφευγε ο βράχος, θα κατρακυλούσε και θα πλάκωνε και τον ίδιο.

Αυτή η συνύπαρξη, του Σίσυφου με τον βράχο, είναι η λειτουργία του Λόγου, του Κοσμογονικού Νόμου, είναι η έκφραση της αρχής που ενώνει και συντηρεί τον Κόσμο. Η απόπειρα εγκατάλειψης του βράχου αποτελεί παραβίαση του Νόμου και συνεπάγεται την επέμβαση της Δίκης και την καταστροφή του παραβάτη.

Ο βαθμός ελευθερώσεως, θέωσης του ανθρώπου, δηλαδή το "διάστημα της τροχιάς του Σισύφου στην πλαγιά", είναι απεριόριστος, άπειρος.
Η συμμόρφωση στόν Κοσμογονικό Νόμο ("Ο λαός πρέπει να πολεμά για τον (Κοσμογονικό) Νόμο, όπως πολεμά για να υπερασπίσει τα τείχη"Ηράκλειτος), αν δεν φέρει την απόλυτη Ελευθερία μπορεί να οδηγήση τον άνθρωπο σε επίπεδα γιγαντιαίας φυσικής και πνευματικής ανόδου; 

Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα ατόμων και Εθνών που ανυψώθηκαν σε αυτή την κατάσταση, όπως βρίθει και από παραδείγματα αυτοκαταστρεφόμενων ατόμων και Εθνών που παρέβησαν τον Κοσμογονικό Νόμο με αποτέλεσμα ο "βράχος" να πέσει και να τα πλακώσει.

Η σημερινή εποχή της παρακμής χαρακτηρίζεται ακριβώς από την παράβαση του Κοσμογονικού Νόμου, την ανατροπή του, μέσω του μοχλού της Λογοκρατίας και τεχνοκρατίας..



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.